اصالتا اهل شهرستان مرند در استان آذربایجان شرقی می باشد. جد مادری اش ملا عبدالرزاق از مدرسین و علمای عصر خود در مرند و تبریز بود. جد پدری اش عاشیق حسین از فضلا و هنرمندان بزرگ و نامی آذربایجان محسوب می شد که از صدایی بسیار قوی و شش دانگ برخوردار بود. پدرش متخلص به داننده هم یکی از مداحان و ذاکران دربار حسین (ع) بود که صدای بسیار گرمی داشت.

آموزش نزد پدر:

اولین استادش پدر بود و موسیقی مذهبی و مداحی را نزد او و از همان دوران کودکی یعنی ۶ سالگی آموخت . بذل توجه و عنایت مادرش هم مشوق وی در این راه بوده است.

چنگیز حبیبیان در هیئت محترم سالار زینب (س):

دوران کودکی اش به دلیل علاقه فراوان در هیئت محترم سالار زینب (س) گذشت و دوره آموزش قرآن را نزد استاد تیمور داداشی (طهوری) گذراند و از تعالیم مفید و بیان شیوای دکتر سید جعفر موسوی که یکی از دانشمندان بزرگ علوم دینی و اجتماعی می باشد بهره ها گرفت و احکام و درس اصول اعتقادات شیعه را فرا گرفت.

آموزش آواز:

آواز را نزد اساتیدی جون استاد حسین صبحدل، کرامت اصلانی، هلی، شاهپور رحیمی،محسن حسن‌زاده و استاد مسلم آواز؛ حاتم عسگری و استاد فریدون شهبازیان فرا گرفت .

رادیو معارف:

فعالیت خود را در سال ۶۶ در رادیو معارف آغاز کرد.

حبیبیان در مرکز موسیقی صدا و سیمای جمهوری اسلامی:

در سال ۷۰به مرکز موسیقی صدا و سیمای جمهوری اسلامی فرا خوانده شد. حاصل فعالیتهایش در آنجا ۱۶۰ قطعه سرود و ترانه بود.

همسفر:

حبیبیان؛خواننده ی پاپ کشورمان، سال ۱۳۷۸ با آلبوم همسفر کار حرفه‌ای خود را شروع کرد و با آهنگ بیتانم و خاطره به اوج رسید .

نغمه های عاشورایی:

آلبومی هم به نام نغمه های عاشورایی که آموزش نوحه خوانی به همراه سبک جدید است با حال و هوای معنوی منتشر کرده و راز و نیاز و توبه را به صورت تیتراژ اجرا کرده است.

فعالیتهای دیگر:

وی که تحصیلاتش در رشته مهندسی معماری می باشد،مشغول فعالیت در کار ساخت و ساز است.وی پس از مرگ پدر بزرگوارش در همان هیات کودکی، خدمتگذار عاشقان مولاست و راه پدر را ادامه می دهد.

قرائت ربنایی مناجات گونه:

مناجات ‌خوانی در هنگام افطار از سنت‌هایی است که سالیان سال مردم ایران با آن انس گرفته‌اند و سفره افطار خود را با راز و نیاز با پروردگار باز می‌کنند. جهت تنوع بخشی و احترام به ذائقه‌های مختلف، ۱۷ قطعه صوتی ربنا در شبکه‌های سیما توزیع شد. چنگیز حبیبیان از جمله افرادیست که ربنایی مناجات گونه و متناسب با لحظات ملکوتی افطار را قرائت کرده‌ است.

حبیبیان از خواندن کارهای مناسبتی ویژه ماه رمضان گفت:

ماه رمضان ماه ویژه ای است که در آن به میزبانی خداوند مهمان هستیم و در این ماه به خدا نزدیکتر می شویم. پس باید تمام کارهایی که انجام می دهیم خالصانه باشد. در واقع کاری که خوانده می شود برای عشق زمینی نیست و خواننده برای معبود می خواند و باید با تمام وجود به او نزدیک شود و او را حس کند تا کاری درخور این ماه ارائه بدهد.

نظرش در مورد جوان‌هایی که تازه وارد عرصه پاپ شده‌اند چیست؟

اول از همه باید تعریف موسیقی پاپ را بدانند، یعنی بفهمند که نباید هر کاری را به خورد مردم بدهند و بسیار خوب هست که جذب موسیقی شوند ،چون کشور ایران به یک منطقه صدا پرور مشهور است. به عقیده من عموما ۹۰ درصد مردم صدای خوبی دارند و با کمی تمرین می‌شود از آنها کار ضبط کرد، هر چقدر این موضوع بیشتر شود مردم هم سبک خودشان را پیدا می‌کنند، اما مهم اینجاست که بدانند وارد چه حیطه‌ای می‌شوند و نگران این نباشند که دیر کارشان را شروع می‌کنند و حتما نواختن ساز را آموزش ببینند.

آسیب های مداحی در ایران از نگاه چنگیز حبیبیان:

سطح مداحی در ایران متاسفانه مثل خیلی چیزهای دیگر استاندارد نیست. مداحی نیز مثل موسیقی گاهی به جایی می رسد که نباید برسد! اشتباهی که اغلب مداحان به ویژه جوان ترها می کنند این است که فکر می کنند با سبک های جدید، می توانند با تهاجم ترانه مقابله کنند یا با این نوع ترانه خواندن می توان در فاصله کمی مطرح شد. در حالی که در امر مداحی باید روند نیاکان را پیش گرفت و روال گذشته را طی کرد.

سابقه مداحی در ایران به چه زمانی باز می گردد؟

از زمان صفویه به این طرف که می شود چیزی حدود ۴۰۰ سال؛ یعنی مداحی در ایران چیزی حدود ۴۰۰ سال قدمت دارد. مداحانی بوده اند که از آن زمان به سبک مرثیه سرایی آیینی و مردمی، پرده خوانی در خیابان ها و کوچه ها فعالیت داشته اند و حتی تعزیه خوانی نیز می کردند و تاحدودی واقعه کربلا و عاشورا را به تصویر می کشیدند. تا مدتی پیش هم سبک قدیمی ها رعایت می شد، اما با هجوم ترانه های غربی که شاید تاثیرش در موسیقی قابل قبول باشد، متاسفانه شکل مداحی عوض شد.

بارها از مداحان قدیمی همچون استاد احمد شمشیری، مرحوم پدرم حاج قربانعلی حبیبیان و اکبر بازوبندی که بیش از ۶۰ سال مداحی اهل بیت را کرده اند، شنیده ام که مداحی باید به شکل سنتی انجام شود. متاسفانه، دوستان مداح جوان فکر می کنند که مداحی هم مثل ترانه خوانی است و باید هر سبکی را تجربه کنند. درحالی که در مرثیه سرایی آقاعبدالله الحسین(ع ) باید سنت حسنه را رعایت کرد و نباید ابداع گر سبک جدیدی شد. از نظر من چنین چیزی شایسته نیست و آن را نمی پسندم.

اشتباه مداحان کجاست؟

سنت، نمی تواند با جامعه رشد کند. مثل سنت عید نوروز و عیدی دادن و سرسفره هفت سین نشستن و… اشتباه مداحان آنجا است که مداحی را با موسیقی اشتباه می گیرند. در حالی که موسیقی، جایگاه خود را دارد، مثلا یک سری از کارهای هاوس و ترنس در موسیقی تعریف شده هستند و جایگاه خود را دارند، اما دلیل نمی شود در مداحی هم همان جایگاه را داشته باشند.

باید با توجه به سنت های گذشته مداحی کرد. دقیقا مثل آواز که روش آموزش آن سینه به سینه است و فقط از یک طریق امکان پذیر است و اینگونه ارزش پیدا می کند. من با افتخار می گویم که شاگرد سینه به سینه استاد سگری، تاج اصفهانی و… هستم.

به قول مرحوم استاد روح الله خالقی، دستگاه های ایرانی موسیقی ما نشات گرفته از تعزیه ما است و نمی شود اینها را با موسیقی هاوس و ترنس اجرا کرد، چون هرچیزی ارج و قرب خاص خود را دارد. اگر ترانه است باید به شکل ترانه اجرا شود و اگر نوحه است کاملا در قالب نوحه اجرا شود، مثل تئاتر که همه زیبایی اش به این است که رودر روی مردم اجرا شود و غیر از این جذابیتی نخواهد داشت.

استفاده از اشعار عاشقانه در مداحی غلط است:

اینکه در مداحی از اشعار عاشقانه استفاده می شود ، به هیچ وجه درست نیست. ترانه جایگاه خود را دارد و مداحی هم جایگاه خود را. خیلی وقت ها مداحان شعرهای عاشقانه می خوانند که اصلا درست نیست.

مداحی بخش های مختلفی دارد:

معنای لغوی آن مدح و ثنا و ستایش است. مدح نیز در ردیف و آواز خوانده می شود، مثل دعبل خزاعی که در زمان امام رضا (ع) مدح ائمه را می کرد و در مصیبت ها روضه خوانی می کرد و نثر می گفت.

حبیبیان از تفاوت روضه خوانی ها با مداحی گفت:

کلام می تواند یکی از تفاوت های بارز آن باشد. در روضه خوانی، کلام به صورت نثر است و وزن و قافیه ندارد. موزون و مقفا نیست و بیشتر به حالت نثر بیان می شود و احوالات و حالات واقعه را بیان می کند و در آن داستان و اشعاری در ردیف آوازی که بیشتر در دستگاه های همایون و شوشتری که بیانگر غم و اندوه است اجرا می شود، اما مداحی بیشتر به رجزخوانی و ستایش می پردازد و اکثرا در دستگاه چهارگاه اجرا می شود که بیشتر تعزیه خوان ها از آن استفاده می کنند.

نظرش درباره استفاده از ابزار آلات موسیقی در مداحی :

من به عنوان یک خواننده موسیقی، در نوحه خوانی از ابزار و آلات موسیقی غیرمعمول استفاده نمی کنم. همان طبل و سنج را که عرف بوده اند مورد استفاده قرار می دهم و شاید هم اصلا استفاده نکنم. من در سال ۷۷ آلبوم عاشورایی «نغمه های عاشورایی» را منتشر کردم که در آن به همین شکل از ابزار آلات و سازهای معمول استفاده شد. این آلبوم را بیشتر به منظور آشنایی جوانان با مداحی منتشر کرده بودیم. من به عنوان خواننده نه چیزی کم می کنم ، نه زیاد و به اصالت ها پایبندم. چون معتقدم این هنر از گذشتگان به ما رسیده و نباید کم و زیاد شود تا دست نخورده به آیندگانمان منتقل شود. بر این باورم که اگر از این چیزها استفاده نشود، بهتر است.

مداحی در مقام اهل بیت ارج و قرب بالایی دارد و ما حق نداریم با کمک ادوات موسیقی مردم را جذب کنیم؛ چرا که استفاده از ابزار آلات موسیقی باعث می شود مقام اهل بیت رعایت نشود و ما نه تنها خدمتی نمی کنیم، بلکه ضربه بزرگی به این هنر می زنیم و صد سال دیگر اثری از آن باقی نخواهد ماند.

تحصیلات و مدارک علمی:

رشته مهندسی معماری

آثار :

آلبوم نغمه های عاشورایی

آلبوم همسفر

فراموشم نکن

دل ‌سپرده

فرصت

آنالار

بیتانم

خاطره

 منبع :musictrack.ir